Απομόνωση και Μοναξιά μέσω του παραμυθιού Ο Ιππότης με την Σκουριασμένη Πανοπλία

Πως μπορώ να « ΜΕΙΝΩ   ΜΕΣΑ . . » και να μην χάσω επαφή με τους άλλους ;

Η αναγκαστική παραμονή μας στο σπίτι, είναι αναμφίβολα μια  τεράστια ανατροπή στην καθημερινότητάς μας και μια μεγάλη ψυχολογική δοκιμασία  με πληροφορίες που μπορούν να είναι απειλητικές, φοβιστικές, αγχωτικές, δημιουργώντας όχι μόνο έντονη ανησυχία, αλλά  και  πανικό, επηρεάζοντας  την ψυχική μας υγεία και ισορροπία.

Η μοναξιά μοιάζει να είναι σε αυτή την κρίση,  ένα από τα κύρια πρωταγωνιστικά  θέματα, φέρνοντας στην επιφάνεια  σημαντικά ευάλωτα κομμάτια μας, που είχαμε την τάση να ξεχνάμε ή θεωρούσαμε ότι τα είχαμε “τακτοποιήσει”. Η τεχνολογία σίγουρα είναι υποστηρικτική όμως, σπάζει στα αλήθεια τη μοναξιά μας, ή  κρατά το  μυαλό μας εστιασμένο συνεχώς εκεί έξω..

Το παράδοξο είναι, πως αυτή  η ξαφνική  κοντινότητα με τους αγαπημένους  μας αγχώνει και ίσως εντείνει την αίσθηση της μοναξιάς , αντί να την ελαχιστοποιεί, με αποτέλεσμα να “κλεινόμαστε” όλο  και περισσότερο μέσα στην πανοπλία μας. Ωστόσο ξεχνάμε, πως αυτή η  πανοπλία  που χρησιμεύει ως <<φράγμα >>  και άμυνα για να μη μας πλησιάζουν οι άλλοι, κρατάει κι εμάς από το να  πλησιάσουμε άλλους, αλλά και τον ίδιο τον εαυτό μας.

« O Ιππότης με την σκουριασμένη Πανοπλία »

Μια φορά και έναν καιρό σε μια μακρινή πολιτεία ( ίσως , όχι και τόσο μακρινή,)  ζούσε  ένας θαρραλέος  Ιππότης, ο οποίος  πολεμούσε εχθρούς, σκότωνε δράκοντες, έσωζε δεσποσύνες.  Ήταν περήφανος για  την  αστραφτερή,  ξακουστή του πανοπλία, η οποία μαρτυρούσε στους άλλους την γενναιότητά του.  Την γυάλιζε καθημερινά και δεν την αποχωριζόταν  ποτέ ούτε στο φαγητό, ούτε στον ύπνο του.  Η οικογένειά του τον θαύμαζε, αλλά παραπονιόταν πως είχε “αποκλειστεί” στην πανοπλία του τόσο, που είχαν ξεχάσει πως ήταν χωρίς αυτήν.  Ώσπου  μια μέρα η ανεκτική σύζυγος του είπε ,“αν δεν βγάλεις την πανοπλία σου, θα πάρω το παιδί και θα καλπάσω μακριά σου…”” Ο Ιππότης αγαπούσε την πανοπλία του, αλλά και την οικογένειά του και πάνω στην απελπισία του αποφάσισε να την βγάλει. Όμως, δεν μπορούσε με τίποτα να  ξεκολλήσει την προσωπίδα από πάνω του, αλλά  ούτε και ο σιδεράς τα κατάφερε, όσο δυνατά και αν χτυπούσε με το σφυρί του. Ο Ιππότης δεν είχε άλλη επιλογή, παρά να πάει στο δάσος προς αναζήτηση  του σοφού  μάγου  Μέρλιν, ο οποίος θα τον βοηθούσε να βγάλει την πανοπλία του, ώστε να επιστρέψει γρήγορα στην οικογένειά του. Ο μάγος  κοίταξε συμπονετικά τον βιαστικό Ιππότη λέγοντας του :

« Πάρε μια ανάσα. . . κανείς δεν μαθαίνει τρέχοντας, πρέπει να ΣΤΑΘΕΙΣ  ΓΙΑ  ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ,. . .ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ  ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ.. . Κανέναν δεν μπορείς να σώσεις, πρέπει  πρώτα  να μάθεις να σώζεις τον εαυτόν σου, περπατώντας το μοναχικό μονοπάτι της Αλήθειας » .

Τον παρότρυνε μάλιστα λέγοντας  ότι,  για να καταφέρει να βγάλει την πανοπλία, θα πρέπει να κατακτήσει μοναχός του 3 κάστρα, με φωτιές, φόβους, αμφιβολίες  και δράκοντες. Ο Ιππότης θεώρησε, ότι η κατάκτηση των  κάστρων γι’ αυτόν ήταν παιγνιδάκι, αφού τόσα… κάστρα είχε σώσει στην καριέρα του με το σπαθί του. Ο μάγος συνέχισε χαμηλόφωνα,  το πρώτο κάστρο είναι της ΣΙΩΠΗΣ, το δεύτερο της ΓΝΩΣΗΣ, και το τρίτο της  ΘΕΛΗΣΗΣ και της ΤΟΛΜΗΣ.  Κατόπιν, ανοίγοντας τα θεόρατα μάτια του βροντοφώναξε  :

« Η μάχη του  να ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ  ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙΣ  ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΣΟΥ, είναι πιο δύσκολη και από σταυροφορία……και το αστραφτερό σπαθί σου  δεν θα το χρειαστείς… μα…πως μπορείς να ζεις αν δεν θελήσεις να βρεις την αλήθεια για τον εαυτόν σου…; »

Τι άραγε  αναζητούσε  ο Ιππότης  ;  Τι ανακάλυψε. . ;  ( συνέχεια….)

Πόσες φορές έχουμε νιώσει μοναξιά, ασφυκτικά κρυμμένοι μέσα στην πανοπλία μας και στους διαφορετικούς ρόλους μας,  ενώ είμαστε περιτριγυρισμένοι από  ανθρώπους, που πολλές φορές είναι επιλογή μας;

Πόσες φορές απομακρυνόμαστε, κρυβόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό, από φόβο μήπως οι  άλλοι θυμώσουν, μας απορρίψουν, μας κατακρίνουν, μας εκμεταλλευτούν ;

Πως ερχόμαστε σε επαφή με την μοναξιά , τους φόβους, τις αγωνίες, την ανασφάλεια μας, ώστε  να βρούμε  νόημα στην ζωή μας ;

ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ – ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ – ΑΛΛΑΖΩ

1.   Σύνδεση  με τον Εαυτόν μου

ΑΝΑΓΝΩΡΊΖΩ : Στο κάστρο της ΣΙΩΠΗΣ, ο Ιππότης περνούσε  ώρες μόνος του, συνειδητοποιώντας ότι όταν συνομιλούσε με τον εαυτόν του, δεν ένιωθε τόση μοναξιά και πλήξη.  Σήμερα, όσα μας συμβαίνουν  θα μπορούσαν να είναι  ένα “καμπανάκι”  του μάγου Μέρλιν, αφυπνίζοντας μας  :

« στάσου….κοίτα μέσα σου,  παρατήρησε τα συναισθήματα σου…, είναι όλα δικά σου…είσαι  εσύ  ολόκληρος. . … » ( συνέχεια….)

Είναι γεγονός ότι, οι συνθήκες τώρα διευκολύνουν, ώστε να κάνουμε μια   συνειδητή κουβέντα  με τον εαυτόν μας. Γράφοντας  ένα ημερολόγιο για παράδειγμα,  γίνομαι παρατηρητής  του εαυτού μου, εστιάζοντας στα συναισθήματα μου, χωρίς κρίση ή κατάκριση   :

–  Τι με κάνει χαρούμενο,  δημιουργικό, συνεργάσιμο, υποστηρικτικό ; –  Τι με θυμώνει…. Με φοβίζει…. Με δυσαρεστεί ….. τι αναβάλω  ; –  Πότε ένιωσα  ασφάλεια , χαλαρότητα, ικανοποίηση ;  Που δυσκολεύομαι  ; –  Ποιές είναι οι  ανάγκες μου,  οι προτεραιότητές μου, οι επιθυμίες μου ; – Τι σημαίνει μοναξιά για μένα , τι δεν αντέχω,;

ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ : Στο κάστρο της ΓΝΩΣΗΣ  ο Ιππότης, έκλαψε ακόμα πιο δυνατά όταν ήρθε αντιμέτωπος και  παραδέχτηκε τις αδυναμίες, τις φοβίες , τις ανασφάλειες και τις φιλοδοξίες του. << Ήθελα να είμαι ο καλύτερος ιππότης στο βασίλειο..>> ψιθύρησε μέσα απο τη πυκνή γενιάδα του. Ο Μέρλιν ακούμπησε τον ώμο του με κατανόηση :

«Όταν μάθεις να αποδέχεσαι, αντί να περιμένεις, θα έχεις λιγότερες απογοητεύσεις…».

« Αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό του ολόκληρο, δεν θα  μπορέσεις ν’ αγαπήσει αληθινά τους άλλους. » ( συνέχεια….)

Όσο πιο ειλικρινείς και αυθόρμητες  είναι οι απαντήσεις μας, τόσο ευκολότερα στρέφουμε τον προβολέα προς τα “ενδότερα μας”. Έτσι, σκιαγραφούμε  ανάγκες,  επιθυμίες, προτεραιότητές μας  “ξεπαγώνοντας” τον πραγματικό μας  εαυτό, με τα δυνατά του κομμάτια, αλλά και τις αδυναμίες του, που συνήθως κρύβουμε μέσα στην πανοπλία και την πολυφωνία των προσδοκιών  και των κοινωνικών μας ρόλων.   

2 . Σύνδεση με τους άλλους

Στο κάστρο της ΘΕΛΗΣΗΣ και ΤΟΛΜΗΣ ο Ιππότης ήρθε πάλι αντιμέτωπος με  φοβιστικούς δράκους που έβγαζαν φωτιές,  μόνο που αυτή την φορά  ένιωθε λιγότερο φοβισμένος και αδύναμος.  Αναλογίστηκε τις σχέσεις της ζωής του, και θυμήθηκε τον μάγο που έλεγε  ότι η Αλήθεια είναι πιο δυνατή από το σπαθί του. Άρχισαν τα δάκρια του να τρέχουν καυτά στο πρόσωπό του, όταν θυμήθηκε την γυναίκα του κατάλαβε οτι την είχε περισσότερο ανάγκη, παρά  της έδειχνε την αγάπη του. « Μήπως μπερδεύω την αγάπη με την ανάγκη; » μονολόγησε. Μέσα στα αναφιλητά του παραδέχτηκε « μπορεί… και να έκρυβα τα αληθινά συναισθήματά μου κάτω από την πανοπλία μου, γιατί φοβόμουν ότι δεν θα με συμπαθούσαν διαφορετικά… » Ο Μέρλιν συμπλήρωσε  :

« Μπορείς να αγαπάς τους άλλους, μόνο όσο αγαπάς τον εαυτόν σου » . ( συνέχεια….)

Η παραμονή μας στο σπίτι σίγουρα  αποτελεί μια μεγάλη  δοκιμασία των σχέσεων μας, συντροφικών, οικογενειακών, παιδιών, γονέων. Πιθανότατα, να χρειαστεί να αναλογιστούμε, να επαναξιολογήσουμε τις  υφιστάμενες σχέσεις μας, κατά πόσο  είναι συνήθεια ρουτίνας, συμβιβασμών, βολέματος,  ή ανεκτικότητας.  Ας αναρωτηθούμε :

– Πως σχετίζομαι με   τους σημαντικούς μου ανθρώπους ή τις κοινωνικές σχέσεις μου;

– Πως νιώθω στους διαφορετικούς ρόλους (συντρόφου, συζύγου, μάνας, φίλης, κόρης ; 

– Πότε νιώθω απογοήτευση, θλίψη, αδιέξοδο, φόβο , ανασφάλεια, ακινητοποίηση ;

– Έχω ουσιαστική επικοινωνία με τους σημαντικούς άλλους της ζωής μου  ;

– Ποια θα ήταν η πρώτη αλλαγή που θα μπορούσα να κάνω τώρα για αρχή;

ΑΛΛΑΖΩ : Ο ιππότης πόντο-πόντο σκαρφάλωνε στην Κορυφή της Αλήθειας!!! Αναστοχαζόταν την ζωή του, τα “πιστεύω” του, τι ήταν αληθινό και τι ψεύτικο, τις κρίσεις και τις κατακρίσεις του  χωρίς δικαιολογίες, αναλαμβάνοντας την ευθύνη του εαυτού του. Τα δάκρυα του έφεραν μια άλλη πρωτόγνωρη συνειδητότητα και η καρδιά του κτυπούσε τόσο δυνατά που την άκουγαν τα πουλιά γύρω του. Σιγά- σιγά η προσωπίδα του σκούριασε απο τα δάκρυα και τα κομμάτια της άρχισαν να πέφτουν με θόρυβο, αφήνοντας μια ελαφρότητα στο πρόσωπό του και μια νέα αίσθηση δύναμης από μέσα του !!! Χαμογέλασε με ένα αστραφτερό, φωτεινό, καινούργιο χαμόγελο, πολύ πιο λαμπερό από την καλογυαλισμένη πανοπλία του.

Και τότε συνέβη κάτι πρωτόγνωρο, είχε την αίσθηση ότι έγινε ένα με το σύμπαν και άρχισε να πέφτει προς τα πάνω…..   Ήταν η ΑΓΑΠΗ…                        (Τέλος)

Είναι σίγουρο ότι, όσο επανασυνδεόμαστε με τον εαυτό μας και τα συναισθήματά μας που έχουν την προσωπική μας σφραγίδα, τόσο αυξάνεται η δυνατότητα να συνδεθούμε  με τους άλλους και τόσο η μοναξιά και η κοινωνική απομόνωση  μικραίνει.

Τελικά, μήπως  αυτή η κοινωνική απομόνωση και η μοναξιά δεν σχετίζονται  άμεσα με την φυσική απόσταση μεταξύ μας, αλλά  αναδεικνύει περίτρανα βαθύτερα συναισθήματα  αποξένωσης, στασιμότητας και συναισθηματικής απομόνωσης από  τον εαυτό μας και τους γύρω μας ;

Μήπως αυτή η απρόσμενη κατάσταση  φέρνει ξεκαθαρίσματα,  απελευθερώνοντας  πιο βαθιά σύνδεση με την πραγματική μας ταυτότητα, αλλά και με τους σημαντικούς άλλους της ζωής μας, για ένα πιο ουσιαστικό συναισθηματικό “δούναι και λαβείν”, όπου η απόσταση μπορεί και να μας ενώνει.

• Διασκευή παραμυθιού στο YOUTUBE Αντιγόνη Λουμἀκου :

• « Ο Ιππότης με την Σκουριασμένη Πανοπλία » Ρόμπερτ Φίσερ, εκδόσεις Όπερα 

• Λένα Πεπονή : Ψυχοθεραπεύτρια-Δραματοθεραπεύτρια

• https://mycreative-therapy.gr/

Tags: Αγάπη, Άγχος, Ανησυχία, Απομόνωση, Μοναξιά, Πανικός, Φόβος