Ο πόνος της απώλειας κάποιου που θεωρούμε αγαπημένος μας, είτε πρόκειται για φυσική παρουσία, είτε θάνατος είναι ένα από τα πιο οδυνηρά συναισθήματα που μπορεί να βιώσουμε, που μπορεί να μας σοκάρει και μας αποπροσανατολίζει, ή να μας ακινητοποιήσει και να διαταράξει τον ψυχισμό μας. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να παρουσιάσει διαφοροποιήσεις στο πως θα διαχειριστεί τα στάδια πένθους του, όσον αφορά στην ένταση και χρονική διάρκεια τους. “ Ο ψυχικός πόνος και τα στάδια πένθους μια απώλειας, είναι τόσο μεγάλα που συχνά αναζητούμε τρόπους να τα αποφύγουν παρά να το αντιμετωπίσουμε κατάματα. Όμως, έτσι δεν επιτρέπουμε την σταδιακή ανάρρωση από την ψυχική και σωματική οδύνη. Δυστυχώς, είναι ένα επώδυνη ταξίδι που πρέπει να αγκαλιάσουμε και όχι να το αποφύγουμε.” δήλωσε ο Ricki Ray, σύμβουλος πένθους στο Αμερικάνικο νοσοκομείο Banner. Είναι σημαντικό να αποδεχτούμε ότι για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την τραυματική αυτή εμπειρία, πρέπει να περάσουμε από τα στάδια του πένθους, εκφράζοντας τα συναισθήματα μας, έχοντας υποστήριξη και κατανόηση από το περιβάλλον μας. Διαφορετικά, το συναισθηματικό “πάγωμα” και η απομόνωση μπορεί να μας οδηγήσει σε ψυχοσωματικά μπλοκαρίσματα. Τα πέντε στάδια του πένθους σε κάθε κατάσταση απώλειας, ( διαφοροποιούνται για κάθε άτομο), σύμφωνα με την Kubler-Ross (2005) είναι :
1. συνήθως είναι το σοκ ή η άρνηση. Το στάδιο αυτό λειτουργεί ως αμυντικός μηχανισμός, “προστατευτικά” προς τον εαυτό μας π.χ“δε μπορεί να συμβαίνει”.
2.O θυμός, ο οποίος κρύβει την αγωνία και το φόβο γι αυτό που συνέβη. Λειτουργεί και ως μορφή εκτόνωσης μας π.χ. είναι άδικο να συμβεί αυτό …
3. Σιωπηλή “διαπραγμάτευση” της απώλειας με λογικούς συλλογισμούς.
4.H θλίψη, είναι το στάδιο όπου δεν αρνούμαστε πια την απώλεια και αφηνόμαστε στο συναίσθημα μας και στην εσωτερική προσέγγιση του πένθους.
5. H αποδοχή της νέας κατάστασης, όπου μαθαίνουμε να ζούμε με τα νέα δεδομένα. Οι ξαφνικές συναισθηματικές εκρήξεις αποτελούν μέρος της όλης διαδικασίας και επιτρέπουμε τον εαυτό σας να τις βιώσει, όπως τις νιώθουμε γιατί δεν υπάρχει φυσιολογική ή μη φυσιολογική αντίδραση όταν πρόκειται για απώλεια. Είναι οι φυσιολογικές αντιδράσεις στην απώλεια και σίγουρα παίρνει χρόνο να επουλωθούν οι πληγές. Η θλίψη δεν θεωρείται αδυναμία αλλά ανθρώπινη αναγκαιότητα, ενώ η άρνηση της θλίψης μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερο πρόβλημα στον ψυχισμό.
Πεπονή Λένα / Ψυχοθεραπεύτρια, Δραματοθεραπεύτρια